Η 21η Μαΐου είναι μεγάλη μέρα, αφού απάνω της τιμώνται δύο Άγιοι και μάλιστα από τους βαρβάτους της Χριστιανοσύνης. Η 21η Μαΐου είναι μεγάλη μέρα, αφού γιορτάζουν όχι ένα, όχι δυο, αλλά τρία ονόματα καθώς και πλήθος παραγώγων τους. Η 21η Μαΐου είναι μεγάλη μέρα, αφού το βλέπεις, από την παραμονή. Ο κόσμος κάνει ουρές στα ζαχαροπλαστεία διαλέγοντας κεράσματα για το γραφείο, κάνει αίσθηση στα ανθοπωλεία διαλέγοντας ανθοδέσμες που θα πάνε και θα έρθουν, που κάποιος θα τις στείλει, ενώ κάποιος θα τις παραλάβει μαζί με τις ευχές και έτσι, ένα χαρούμενο αλισβερίσι θα συνεχίζεται ολημερίς.

Η 21η Μαΐου είναι μεγάλη μέρα, αφού τα τηλέφωνα κουδουνίζουν διαρκώς και δε σταματούν. Δε σταματούν το βράδυ που τελειώνει η γιορτή, μα συνεχίζονται. Και την άλλη μέρα. Και την επόμενή της. Και την επόμενη αυτής πολλές φορές. Όλο και κάποια Ντίνα θα σου ξεφύγει και δεν θα προλάβεις εγκαίρως να ευχηθείς για τ’ όνομά της. Όλο και κάποιον Κώστα θα θυμηθείς που τον ξέχασες και θα σπεύσεις τώρα να του τηλεφωνήσεις, με λίγη καθυστέρηση. Όλο και κάποια Ελένη θα ξεχάστηκε που αργότερα, σαν θα την θυμηθείς, θα της στείλεις ένα μήνυμα μαζί με μια συγγνώμη. Θα της στείλεις ένα mail ή ένα message στο facebook.

Κάποια Ελένη όντως ξεχάστηκε. Αυτή που συνηθίζει να τρώει στο αίθριο. Όπως ξεχάστηκε και κάποιος Ντίνος. Αυτός που συνηθίζει να πίνει το χυμό του καθισμένος στο χρωματιστό καναπέ. Αυτοί οι δυο ξεχάστηκαν. Από τους ίδιους ξεχάστηκαν, όχι απ’ τους άλλους. Ξεχάστηκαν, διότι οι πόροι της σκέψης τους έχουν κλείσει από καιρό, λόγω άνοιας και ο νους τους δεν αναπνέει.

Κι ήταν η στάση ενός λεπτού και η αγκαλιά ενός κοριτσιού που τους θύμισε ότι γιορτάζουνε. Γιορτάζανε. Ήταν γιορτή. Αλλιώτικη μέρα. Μεγάλη…

Μα και πάλι, πόσο μεγάλη μπορεί να κοκορεύεται πως είναι μια μέρα, όταν το μόνο που τη διαφοροποιεί απ’ τις υπόλοιπες είναι ο ήχος από ένα «Χρόνια Πολλά» που, ωσότου να ακουστεί έχει ήδη σωπάσει και ωσότου να γεννηθεί έχει πεθάνει ήδη;

Ύπουλη σκόνη καθίζει στο μυαλό της Ελένης και στου Ντίνου το μυαλό, κάθε μέρα κι από λίγο, κάθε μέρα κι από λίγη, κάνοντας την κάθε μέρα, την κάθε ώρα, το κάθε τοσοδούλικο λεπτό ή δευτερόλεπτο, να φαντάζουν ανάλλαχτα. Απαράλλαχτα. Ίδια.

Φωτογραφία: © Μίλτος Κουρμπόγλου (από το Λεύκωμα 52Weeks in Greece)

@