Πατρίκιος Κωστής
- THE MAGAZINE CGS ALUMNI ΤΕΥΧΟΣ 1
- Συνέντευξη του Πατρίκιου Κωστή στην Κωνσταντίνα Τασσοπούλου
… ρε σύ, αυτός που παίζει στο Παρά Πέντε πήγαινε σχολείο μας
Τί άραγε σου είναι πιο γνώριμο; Το πρόσωπο που γεμίζει τη μικρή plasma οθόνη ή ο αγκώνας που σε σπρώχνει στην καντίνα για να προλάβει το τελευταίο χοτ ντοκ; Αυτό, με τις ψητές πατάτες…
Αν πάλι, και τα δύο ανήκουν στον ίδιο άνθρωπο, τότε το γνώριμο γίνεται οικείο, κι αυτός φίλος. Ακόμα κι αν δεν είναι δικός σου.
Ο Πατρίκιος Κωστής, λίγους ονομάζει φίλους. Είναι όμως αρκετοί, λέει. Έχει πολλές παρέες, γνωριμίες απ ᾽το χώρο της δουλειάς του, πια, το χώρο των ηθοποιών. Συνοδοιπόρους από τα σχολικά χρόνια με τους οποίους θα βγει μία φορά σήμερα, μία μετά από πέντε μήνες, ίσως κι έξι. Περιτρυγυρίζεται από μπόλικους γνωστούς.
Έχει έναν κολλητό. Έχει αδερφικούς φίλους από τα καλοκαίρια στην Άνδρο. Έχει δύο αδέρφια μικρότερά του. Αυτός είναι ο πρώτος, ήταν ο πρώτος, που άνοιξε δρόμο για κάθε επανάσταση και κατάκτηση μέσα στην οικογένεια. Έχει γονείς που τον αγαπούν, τον καμαρώνουν, όχι υπερβολικά κι αρρωστημένα, με μέτρο, γλυκά.
Πρότυπο για μένα οι γονείς μου. Είναι χαρά να έρχονται να με βλέπουν στο θέατρο. Χαίρομαι που τους κάνω περήφανους με ότι καταφέρνω. Είχαν ψυλιαστεί, από τα χρόνια του Λυκείου, ότι θα τραβούσα το δρόμο του ηθοποιού τελικά. Ίσως και να το ένιωθαν γρηγορότερα από μένα.
Στριφογύρναγαν γύρω από την τέχνη κι οι δύο, μαμά διακοσμήτρια, μπαμπάς αρχιτέκτονας, μυρίστηκαν ότι και το παιδί τους προς την τέχνη οδεύει. Στα 29 του έχει ήδη συμπληρώσει 10 συμμετοχές σε θεατρικές παραστάσεις (Ποιά Ελένη, Μόλις Χώρισα, Κοριολανός, η Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια κ.α.), 13 σε σειρές τηλεοπτικές (Στο Παρα Πέντε, Επτά Θανάσιμες Πεθερές, Κανείς Δε Λέει Σ᾽ αγαπώ, Κόκκινο Δωμάτιο κ.α.).
Ο Πατρίκιος πήρε μεταγραφή από τη Σχολή Αηδονοπούλου και περπάτησε στην αυλή του Κωστέα – Γείτονα στην 1η Λυκείου. Στο «Γείτονα», θέατρο σημαίνει Μαρία Χρυσομάλλη. Αυτή τον τοποθέτησε πίσω και μπροστά από τη μπορντό βελούδινη κουρτίνα στο «κλειστό». Αυτή του έμαθε, αυτό, που τελικώς ήθελε να κάνει. Κι αυτό έκανε. Εκείνος. Αν τα πράγματα δεν είχαν εξελιχθεί έτσι… «Θα γινόμουν ηλεκτρολόγος μηχανικός, κάτι τέλος πάντων που να έχει να κάνει με τα χέρια. Αυτό μου άρεσε. Μπορεί και δάσκαλος, κι αυτό επίσης μου άρεσε και μου αρέσει ακόμα, αλλά δεν είχα ποτέ όρεξη να κάτσω να διαβάσω με τις ώρες. Κουραζόμουν ακόμη και στη σκέψη ότι, πρέπει να στρωθώ να διαβάζω αρχαία. Ακόμη βαριέμαι. Δεν το θέλω. Τώρα πια, δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μην παίζει. Ο ηθοποιός είναι ένας όμορφος ταχυδρόμος που μεταφέρει τέχνη από το δημιουργό στο κοινό. Άρα, κατα κάποιον τρόπο, δημιουργεί τέχνη κι αυτός. Δεν θα άντεχα να μην κάνω αυτό που κάνω, τώρα που το γνώρισα. Θα σταματούσα να παίζω, ίσως μόνο για να γίνω δάσκαλος. Να τα παρατούσα όλα και να πήγαινα ας πούμε, να ζήσω στην Άνδρο. Οι ρυθμοί της Αθήνας είναι πολύ κουραστικοί και συχνά μας κάνουν να ξεχνάμε τα σημαντικά κι όμορφα στη ζωή». Πρώτος ρόλος που θυμάται ποτέ να έπαιξε ήταν στο σπίτι του, παρέα με τα αδέρφια του, τον Ροβινσώνα Κρούσο. Πρώτος ρόλος στην καρδιά του είναι εκείνος που έκλεινε την παράσταση ‘Συνέβη κι όποιος θέλει το πιστεύει’. «Από τους πιο μικρούς και περίεργους που έχω παίξει. Ήταν τρείς ρόλοι σε έναν. Για ένα μονάχα μήνα στη Θεσσαλονίκη», θυμάται εκείνος. Κάθε ρόλος είναι και ένας έρωτας, άλλοτε ομολογημένος και άλλοτε ανεκπλήρωτος.
Ο έρωτας για τον Πατρίκιο γεννήθηκε σε προαύλιο σχολείου. Ιδιωτικού. Σε ιδιωτικό σχολείο θα πήγαινε και το παιδί του, στο ίδιο που τελείωσε κι αυτός, ίσως. Θέλει να κάνει παιδιά, τα αγαπά πολύ.
«Έχουν μια φοβερή παρατηρητικότητα. Προσέχουν λεπτομέριες που διαφεύγουν στους περισσότερους μεγάλους. Για αυτό θα θελα να ήμουν δάσκαλος, γιατί όσο είσαι κοντά τους, δε γερνάς, σε παρασέρνουν στον τρόπο τους. Θα ήθελα με έναν μαγικό τρόπο, ταυτόχρονα, να είμαι νέος γονιός, με κουράγια σωματικά όπως τώρα, αλλά από την άλλη, να αργήσω να κάνω παιδιά, για να προλάβω να κάνω τα πράγματα που θέλω».
Εκτός από έρωτες ο Πατρίκιος έχει πολλά να θυμηθεί από τα σχολικά χρόνια. Και η γερή μνήμη είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του…
«Θυμάμαι όλα τα ονόματα καθηγητών. Ποιός έκανε φυσική, ποιος χημεία. Ο Αντωνόπουλος φοβερός θεολόγος. Με ουσία. Μας μίλαγε ακόμα και για σεξ. Πιστεύω στον Θεό, όχι στους παπάδες. Με ενοχλεί ο πλούτος στην Μητρόπολη. Μου άρεσει να πηγαίνω σε ένα εκκλησάκι μακρινό να ανάψω ένα κερί, μόνος, για μένα. Ο Ζουμπουλάκης δάσκαλος για μένα. Παρόλο που δεν τον είχα ποτέ καθηγητή. Τον ξεχώριζα γιατί δεν γκρίνιαζε ούτε φανερά, ούτε υπόγεια, επειδή θα έχανα ώρες μαθήματος για να παραστώ σε πρόβες. Στήριζε, με στήριξε. Η Χρυσομάλλη, μάνα, για όλα τα παιδιά που είχαμε το μικρόβιο. Ο Χατζηδάκης, φοβερός μαθηματικός. Θυμάμαι στην 5ήμερα στο Ρέθυμνο, είχα πιει τ᾽άντερά μου, είχα καθίσει σκυμμένος σε ένα περβάζι και προσπαθούσα να συνέλθω. Έρχεται ο Χατζηδάκης με έναν ελληνικό στο χέρι, μου πιάνει τον ώμο: έλα να πιεις το καφεδάκι και να πάμε ξανά μέσα στο τραπεζάκι να ακούσουμε μουσικούλα. Σαν φίλος μου…Όλα υποκοριστικά τα έλεγε ο Χατζηδάκης, εξισοσούλες, διαγωνισματάκια, ασκησουλίτσες.
Όλα υποκοριστικά, γιατί μιλούσε σε παιδιά.
Κι ο Πατρίκιος, παιδί είναι ακόμα. Δένει τα χέρια του κάτω απ᾽ το στήθος όταν μιλάει, αμήχανα. Για στιγμές, γδέρνει με τα δόντια του τα δάχτυλα, συνήθως αν απαιτεί σκάψιμο βαθύ αυτό που περιγράφει. Σε κοιτάζει με ορθάνοιχτα μάτια, σχεδόν ακίνητος, αν πεις κάτι και τον εντυπωσιάσεις. Παιδί μπερδεμένο με μεγάλο, που λίγο να ξεχαστείς, τα μπέρδεψες κι εσύ. Σαν το όνομά του. Πατρίκιος Κωστής. Κωστής Πατρίκιος. Αν δε σου εξηγήσει εξαρχής, ποιό το μικρό και ποιό το μεγάλο, κάλλιστα τα λες κι ανάποδα…
Με τις καλύτερες συστάσεις
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, όμως η σκούφια των δικών του, φτάνει να κρατά από Άνδρο έως Κύθηρα…Όταν βλέπει σήμερα κίτρινα σχολικά στην Μεσογείων, θυμάται τις διαδρομές με το Νο 28, Παλλήνη – Χολαργός. Και τώρα στο Χολαργό κατοικεί. Οδηγεί αυτοκίνητο, ποδήλατο, αλλά περισσότερο αγαπά να κυκλοφορεί τη μηχανή, λόγω ευελιξίας. Μια τυπική του ημέρα περιλαμβάνει θέατρο το βράδυ, γυρίσματα για την τηλεόραση το πρωί. Διαβάζει εφημερίδες, ακούει μουσική, ραδιόφωνο. Best ή Εν Λευκώ, παίζει μπάλλα. Δεν ταξιδεύει συχνά και του λείπει. Λειτουργεί με όνειρα, βάζει στόχους, πιστεύει πως για όλα υπάρχει η κατάλληλη στιγμή. Δεν αγαπά το πρόγραμμα. Έχει πάντα λίγο τρακ πριν βγει στη σκηνή, το οποίο όμως εξουδετερώνει με την πρώτη ατάκα. Ήθος για εκείνον είναι: «Να μιλάς ευγενικά. Χωρίς απαραίτητα ωραίες λέξεις, μα με ευγένεια. Να σέβεσαι το χώρο του δίπλα. Να δείχνεις αγάπη, ανοχή, στην ανάσα του άλλου, στην αναπνοή του, στον άλλον».