• Δημοσιεύτηκε 2010
• ΒΗΜΑDONNA

Πέταξα ένα πάκο εφημερίδες, μήνες ξεχασμένο κάτω από λογαριασμούς. Εκεί μέσα το ´χα διαβάσει: Άν δεν πετάξεις το παλιό, πού θα βρει χώρο το καινούργιο να τρυπώσει; Γι αυτό τις πέταξα. Να χωρέσουνε καινούργια φύλλα. Τα θέλω φέτος στη ζωή μου, μα πόσα απ᾽ τα παλιά θα πρέπει να πετάξω; Τα χρόνια βρίσκουνε το χώρο έτσι κι αλλιώς, με όλα τους τα φύλλα, είτε στριμωγμένα, είτε σε άπλα, είτε προλάβουμε να καθαρίσουμε, είτε όχι.
Θα λούζομαι καθημερινά με το σαμπουάν καρύδας που χω σκυλοβαρεθεί, μπας και πετάξω επιτέλους το μπουκάλι. Θα πετάξω την οδοντόβουρτσα που ανοίξανε οι τρίχες της, λες και κάνει σπακάτο. Θα πετάξω τρύπιες κάλτσες, εσώρουχα με λάστιχα ξεχυλωμένα, την απλώστρα που καταστράφηκε. Θα πετάξω τη σκούφια μου για νέες εμπειρίες, ας είναι δύσκολες. Θα πετάξω ιδέες στη Λένα, να μου τελειώσει το site. Θα πετάξω ως το Ρόττερνταμ, να δω τον Πήτερ και τις ανιψιές, να πετάξουμε χιονόμπαλες ο ένας στον άλλον, στην αυλή με τα δέντρα.
Θα προσπαθήσω να πετάξω στις 31 όπως πέρσι, με το βραδινό ίσως. Να με βρει πετώντας η αλλαγή. Πετώντας σε βρίσκει η αλλαγή, δεν είπαμε; Πετάω κάθετί που δε χρειάζομαι. Ρούχα, παπούτσια, κουζινικά, για υλικά μιλάω – πετιούνται τα υπόλοιπα; Η μνήμη θάβεται βαθιά, ακριβώς, για να μην πεταχτεί. Πετάγεται όμως, εκεί που δεν την περιμένεις. Μέσα του μήνα έχει γεννέθλια κάποιος που μ᾽ άλλαξε για πάντα. Ή έστω, η αφορμή του. Το πετάς αυτό; Όχι δα. Ας το πέταξες πίσω. Μαγιά το φυλάς, και το ζυμώνεις κάθε Δεκέμβρη. Χρόνια Πολλά.