Την πεθερά μου δεν την γνώρισα, αλλά τούτο, σε καμιά των περιπτώσεων δεν σημαίνει πως δεν την γνωρίζω. Στις καλές μου εμφανίσεις συνηθίζω να φορώ το δικό της βελούδινο παλτό που μοιάζει να ράφτηκε για το δικό μου σώμα και στις μεγάλες γιορτές, συνηθίζω να βγάζω το δικό της καλό σερβίτσιο, αυτό με το χρυσό τελείωμα που μου έχει αφήσει προίκα (δίχως να το ξέρει) μέσα στο μπουφέ. Μένω στο σπίτι της. Με το γιο της. Μαγειρεύω στην κουζίνα της, ανεβαίνω τις σκάλες που κι εκείνη ανέβαινε, αγκαλιάζω το παιδί της / σίγουρα όχι όπως το αγκάλιαζε εκείνη. Διαφορετικά. Άραγε, αν ζούσε και με γνώριζε, πως θα της φαινόμουν; Καθημερινώς κοιτιέμαι στο δικό της καθρέφτη, αλλά πραγματικά, δεν ξέρω πως θα μ’ έβλεπε.

Την πεθερά μου δεν τη γνώρισα, αλλά έχω στήσει το νοικοκυριό μου πάνω στο δικό της. Σαν νεόδμητος ναός «Κωνσταντίνου και Ελένης» που θεμελιώθηκε επάνω σε αρχαίο βωμό της Εστίας θεάς. Πάνω στο δικό της το νοικοκυριό. Ναι, μπορεί να μην τη γνώρισα, αλλά έχω προλάβει να τη συναναστραφώ. Της άρεσε να ζωγραφίζει λουλούδια, σε πιάτα κεραμικά και σε μπουκάλια γυάλινα. Της άρεσαν οι τσάντες – αυτές που σήμερα ονομάζονται vintage ή απλώς ντεμοντέ. Αυτές που έκαναν πάταγο, κάποτε. Ήταν προνοητική. Στα μικρά βραδινά της τσαντάκια, έχω βρει βεντάλιες για τη ζέστη, μαντηλάκια Hondos για την ώρα της ανάγκης, καθρεφτάκια για την κοκεταρία. Ήταν κοκέτα. Ντυνόταν, στολιζόταν, πήγαινε στο θέατρο, στον κινηματογράφο. Πάντοτε περιποιημένη, όχι όπως να’ ναι. Με ένα στυλ δικό της. Τη θυμίζω που και που. Η καινούργια τζιν σαλοπέτα που αγόρασα από τα H&M, μοιάζει με αυτή που φορά στη φωτογραφία από την εκδρομή. Θυμίζει η μια την άλλη.

Την πεθερά μου δεν τη γνώρισα, αλλά κάτι μέρες σαν αυτή, την έχω εδώ, μπροστά μου. Όχι στατική, σε πορεία. Πορεία στο χρόνο, μέσα σ’ ένα μονοπάτι γεμάτο αυγά. Το κίτρινο γράφει πάνω 1988 και το πράσινο 1997. Για το 1996 υπάρχουν έξι αυγά, για το 1999 τρία, ενώ για το 2000 μόνο ένα, διαφορετικό από τ’ άλλα. Είναι που δεν ξανά έβαψε αυγά από τότε.

Αμέσως μετά την Ανάσταση, τα αυγά θ’ ανοίξουν κάθε φαγοπότι, τα αυγά θα γιορτάσουν το θάνατο που πέθανε, τα αυγά θα δοξάσουν τη ζωή που γεννά. Είναι τα αυγά που κάνουν τη σύνδεση ζώντων και νεκρών. Τόσο για όλους, γενικά, όσο και για μένα, ειδικότατα.

(Μεγάλο Σάββατο, 2021)