Ελληνομεξικανική Φιλία – Συγκρίσεις, για να έχουμε να λέμε
Όσο βιαστική και αν είναι η ματιά σου, δεν μπορεί, θα το προσέξεις. Έλληνες και Μεξικάνοι μοιάζουν ταιριαστοί και φαίνονται οικείοι, ανεξαρτήτως του αν όντως είναι και παρά το γεγονός ότι οι Χώρες τους, απέχουν ατελείωτα χιλιόμετρα και μίλια, ενώ το ταξίδι που τις ενώνει είναι υπερατλαντικό. Υπάρχουν όντως κοινά σημεία, περισσότερα από ένα σανδάλι που φοριέται με την ίδια άνεση σε ελληνικά και μεξικανικά πέλματα; Υπάρχουν. Όπως όντως υπάρχει και κάτι θετικό στην πρώτη επαφή τους, όταν ένας Έλληνας γνωρίζει έναν Μεξικάνο ή το αντίθετο. Άραγε, γιατί; Να είναι το κοινό αίσθημα που απορρέει από τη σκλαβιά που και οι δύο βίωσαν μέσα από αιώνες κατοχής ή να είναι το έτος 1821 που σηματοδότησε το δρόμο προς την ελευθερία και των δύο και μάλιστα, με ιερωμένο για μπροστάρη;
Ίσως τίποτα από αυτά. Στην πραγματικότητα οι δύο λαοί δεν μοιάζουν.Τουλάχιστον αυτό αισθάνομαι. Δεν μοιάζουν πραγματικά. Απλώς, εκ πρώτης όψεως ξεγελιούνται και οι δύο, αφού και οι δύο αισθάνονται κάτι θετικό απέναντι στον άλλον που μάλλον απορρέει από τα στερεότυπα: από τη μία τα αρχαιοελληνικά, με τη φιλοσοφία, τη δημοκρατία και τον Παρθενώνα και από την άλλη τα μεξικάνικα, με τον μέσο μεξικάνο να λιάζεται αμέριμνος σε κάθε περιπέτεια του Λούκυ Λουκ.
Έτσι βιαστικά πάντως, στο τσάκα-τσάκα, 3 ομοιότητες και 3 διαφορές, τις βρίσκω.
ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ
- Ο ήλιος. Ήλιος εδώ, ήλιος εκεί. Σου λένε Ελλάδα και σκέφτεσαι μια βόλτα στη λιακάδα της Πλάκας και καλοκαιρινές, ηλιόλουστες διακοπές στο νησί ή στο χωριό. Σου λένε Μεξικό και σκέφτεσαι «πω, πω ήλιος καυτός, ας φορέσω καλύτερα ένα σομπρέρο».
- Το φραγκόσυκο. Το φραγκόσυκο έχει θέση πάνω στην Μεξικανική σημαία, αλλά και πάνω σε κάθε κυκλαδίτικο δρόμο. Φραγκοσυκιές έχει και στην Καλαμάτα, φραγκοσυκιές έχει και στα Μεξικάνικα χωριά. Φραγκοσυκιές έχει στη Μάνη, φραγκοσυκιές έχει μάνι – μάνι σχεδόν σε κάθε εικόνα από το Μεξικό που σου έρχεται στο νου. Από φωτογραφία ή από σχέδιο καρτούν.
- Τα φασόλια. Βασικό διατροφικό στοιχείο και των δύο λαών. Εθνικό φαγητό των Ελλήνων η διάσημη φασολάδα, εθνική τροφή των Μεξικάνων τα διάσημα φασόλια. Ένα όσπριο που χορταίνει και ενώνει!
ΔΙΑΦΟΡΕΣ
- Τα φασόλια. Μπορεί να αποτελούν βασικό συστατικό και για τις δύο κουζίνες, ο τρόπος που μαγειρεύονται και σερβίρονται όμως, διαφέρει. Στην Ελλάδα βρίσκουν τη θέση τους ως σούπα, μέσα στη φασολάδα και ως μεζές, πλάι σε τσίπουρο ή σε κρασί (βλέπε γίγαντες με μπόλικο σκόρδο). Στο Μεξικό μοιάζουν να έχουν θέση παντού. Χώνονται μέσα σε μπουρίτος, γεμίζουν εντσιλάδας και μαγειρεύονται ποικιλοτρόπως με πολλά μπαχαρικά και με κρέας. Μπορεί και να τα πετύχεις μπροστά σου ακόμα και στο πρωινό, ενώ η αλήθεια είναι πως μάλλον κανένας Έλληνας δεν θέλησε να ζεστάνει φασολάδα για πρωινό και να την απολαύσει παρέα με τον καφέ του…
- Το φραγκόσυκο. Καλύτερα, η ίδια η φραγκοσυκιά. Ενώ το φυτό απαντάται κατά κόρον στις εκτάσεις και των δύο Χωρών, η συμπεριφορά των λαών απέναντί του, δεν είναι ίδια. Οι Μεξικάνοι ασχολούνται με ολόκληρο το φυτό, δίνοντας μεγάλη σημασία και στα φύλλα του. Μαγειρεύουν το εσωτερικό τους μέσα σε σούπα ή μαζί με αυγά, (περίπου όπως κάνουμε εμείς με τα σπαράγγια) και επίσης, φτιάχνουν απ’ αυτά και χυμό, ενώ τα χρησιμοποιούν και ως φάρμακο, αφού έχουν ιδιότητες αντιφλεγμονώδεις και άλλες. Εμείς οι Έλληνες, από την άλλη, άντε στο τσακίρ κέφι, να μπούμε στη διαδικασία να φάμε κανά φραγκόσυκο κι αυτό, μονάχα αν το βρούμε καθαρισμένο.
- Ο ήλιος. Ήλιος εδώ, ήλιος εκεί, μα είναι ίδιος ήλιος; Καλά, ίδιος είναι, αλλά… Τα έντονα, φανταχτερά και πανέμορφα χρώματα που κυκλοφορούν στο Μεξικό, πάνε κι ακουμπούν σε ρούχα, σπίτια, γλάστρες και ένα σωρό αντικείμενα και είναι σαν να προσθέτουν στον ήλιο κάτι περισσότερο εκτυφλωτικό και δυνατό που ίσως και να καίει, να βαραίνει ή να εξαντλεί. Ίσως και να τον κάνει ανυπόφορο εξού και η αναγκαιότητα του σομπρέρο. Αντιθέτως, το μπλε της θάλασσας που πλαισιώνει σχεδόν κάθε δική μας λιακάδα, από κοντά ή λίγο μακρύτερα, ίσως καταφέρνει τελικά να την δροσίσει, κάνοντάς την φιλική. Ακόμα και στα ψηλά, απόμακρα ελληνικά βουνά, ακόμα και στα κρύα σημεία της ελληνικής γης, η σιγουριά και μόνον πως κάπου γύρω, κάπου μακριά, αλλά κοντά, σκάει ένα κύμα ελληνικό, ζεσταίνει τον τόπο, τη διάθεση, την ψυχή, χωρίς να την καίει. Ίσως μόνον, να της καίει την παγωνιά…