Η κυρία Ντίνα ξύπνησε νωρίτερα απ’ το συνηθισμένο παρόλο που το συνηθισμένο, έτσι κι αλλιώς είναι νωρίς. Αξημέρωτο τη σήκωσε η νοσηλεύτρια από το κρεβάτι, τη βοήθησε να πάει στην τουαλέτα, τη βοήθησε να γεμίσει τις χούφτες με νεράκι χλιαρό, να πλύνει το πρόσωπο, να τεντώσει για λίγα δευτερόλεπτα τις ρυτίδες του μετώπου της και να θυμηθεί πως κάποτε υπήρξε νέα.

Νίφτηκε καλά, μοσχομύρισε σαπούνι και σκουπίστηκε στη ροζ πετσέτα που κρέμεται στο πιαστράκι του τοίχου από χθες, σαν απορία πικρή. Θα έρθει; Ντύθηκε όμορφα. Φούστα καρό, ασορτί καρό ζακέτα, καλσόν στο χρώμα του δέρματος, μαντήλι στο χρώμα των ματιών της. Φόρεσε κι έναν φινετσάτο μπερέ, έκλεισε προσεχτικά την πόρτα του δωματίου και ξεκίνησε αργά το αγωνιώδες ταξίδι της στον μακρύ διάδρομο που οδηγεί κατευθείαν στο γραφείο του διευθυντή της Μονάδας. Σήμερα έχουν πάλι μαζί ραντεβού για συνέντευξη, όμως το ραντεβού θα γίνει;

Η υποψήφια νοσηλεύτρια που περιμένουν θα φανεί; Είναι είκοσι φορές που ετοιμάστηκε με την ίδια επιμέλεια, είκοσι φορές που περίμενε με την ίδια καρτερία, είκοσι φορές που ακούστηκε η ίδια πρόταση από το στόμα του Ιδιοκτήτη, μα με προστιθέμενη απογοήτευση κάθε φορά. «Κυρία Ντίνα, δεν θα έρθει…».

Δεν θα έρθει. Ούτε αυτή. Είκοσι ακυρώσεις καθορισμένων συνεντεύξεων, που σημαίνουν είκοσι υποψήφιες για δουλειά, που θα μπορούσαν ήδη να έχουν προσληφθεί και να εργάζονται στη Μονάδα, σε μια εποχή που όπως δείχνει η τηλεόραση κάθε απόγευμα, πάσχει από ανεργία. Όμως όχι, δεν ήρθαν.

Η κυρία Ντίνα αναρωτιέται αυτή τη φορά για τα καλά. Γιατί δεν έρχονται; Γιατί τόσοι άνθρωποι στέλνουν βιογραφικά δηλώνοντας ενδιαφέρον για τη θέση και τελικώς δεν εμφανίζονται; Γιατί σπουδάζουν νοσηλευτική σε σχολές δημόσιες ή ιδιωτικές και τελικά δεν έρχονται να κριθούν ως υποψήφιοι; Δεν τους ενδιαφέρει ο κλάδος, τελικά; Θα ψάξει στο internet για απαντήσεις. Θα κάνει αυτό το «search» που της έμαθε ο Ιδιοκτήτης, μέσα από το tablet που είναι σύγχρονο, γρήγορο και ελαφρύ για το χέρι της που τρέμει. Στο σαλόνι θα πάει που έχει και βολικό καναπέ.

Η λέξη «ηλικιωμένος» παρασύρεται στο google από τη λέξη «φροντίδα», που ρυμουλκεί τη λέξη «νοσηλεύτρια», τη λέξη «νοσηλευτής», τη λέξη «προσωπικό», καθώς επίσης και το βάρος των λέξεων «έλλειψη», «πρόβλημα», «τεράστιο», «παγκόσμιο». Παγκόσμιο; Δηλαδή, δεν συμβαίνει μονάχα στην περιοχή του Αγίου Στεφάνου, στην Αττική ή στην Ελλάδα; Υπάρχουν και αλλού Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων, οι οποίες αντιμετωπίζουν πρόβλημα στο να βρουν προσωπικό που να ασχολείται με τη φροντίδα που η ιδιότητά τους διαφημίζει;

Η οθόνη του tablet της κυρίας Ντίνας φωτίζεται απότομα, φωτίζοντας έρευνες από έγκριτα ειδησεογραφικά πρακτορεία που κάνουν τις προβλέψεις τους. Σύμφωνα με μια έρευνα έως το 2025 στη Γερμανία και παρατηρώντας την τάση του κλάδου σήμερα, η έλλειψη φροντιστών ηλικιωμένων ενδεχομένως να αγγίξει το τρομακτικό νούμερο 193.000 που σύμφωνα με άλλη έρευνα μπορεί και να μετατραπεί σε 480.000 έως το 2030. Το ίδιο έτος στην Αμερική η έλλειψη φροντιστών ηλικιωμένων μπορεί να φτάσει τις 151.000 με αυξανόμενη τάση, ώσπου το 2040 ενδέχεται να αγγίξει το επίσης αστρονομικό νούμερο 355.000. Ήδη τo 2017 στο Ηνωμένο Βασίλειο, υπήρχαν 90.000 ακάλυπτες θέσεις!

Τα γουρλωμένα μάτια της κυρίας Ντίνας προσπαθούν να υπολογίσουν. Μεγάλοι αριθμοί δεν είναι αυτοί; Και καλά, τώρα στέκουν μονάχα ως αριθμοί, όμως αργότερα θα μετουσιωθούν σε κάτι πιο χειροπιαστό. Σε κάτι άυλο. Σε συναίσθημα. Η ζωή θα συνεχίζει να γεννά ηλικιωμένους, που όμως δεν θα βρίσκουν ανθρώπους να τους υιοθετούν. Δεν θα υπάρχουν άνθρωποι να τους φροντίσουν, οπότε; Το tablet τρέμει για τα καλά τη στιγμή που είναι να δώσει την απάντηση. Με τα χρόνια το χέρι της κυρίας Ντίνας αδυνατεί να παραμείνει σταθερό, μα και τι στ’ αλήθεια παραμένει σταθερό με τα χρόνια…

Με την πάροδο των ετών όλο και λιγότεροι άνθρωποι θα ασχολούνται με τον άνθρωπο τη στιγμή ακριβώς που θα το έχει ανάγκη περισσότερο και σε αυτή τη ρωγμή, θα βρει να τρυπώσει ένα δημιούργημα δικό του. Ένα μηχάνημα. Ένα ρομπότ που θα τον στηρίζει, θα τον βοηθά να περπατά, θα τον σηκώνει, θα τον αλλάζει και θα μπορεί ακόμη και να συνδιαλέγεται μαζί του. Να του «μιλά» όμως, θα μπορεί; Στην Ιαπωνία τέτοια ρομπότ κάνουν ήδη τα πρώτα τους βήματα ως βοηθοί. Ως φροντιστές που θα φροντίσουν γρήγορα να διανύσουν την απόσταση από την Άπω Ανατολή στη σύγχρονη ή έστω, στη μελλοντική Δύση. Στη δύση του ανθρώπου…

Η κυρία Ντίνα νιώθει να παγώνει και βρίσκει να πιαστεί από την πιο πικρή πραγματικότητα. Ευτυχώς της απομένουν λίγα χρόνια. Ευτυχώς δεν προλαβαίνει να το ζήσει αυτό το ρομπότ και ας την κοιτάζει ψυχρά από το παράθυρο, χαμογελώντας και κουνώντας πέρα – δώθε την κεφάλα του. Δεν το θέλει αυτό το ρομπότ, το φοβάται. Δεν διανοείται πως θα την αγγίξει με το σιδερένιο του χέρι, γι αυτό στηρίζεται όπως μπορεί στη μαγκούρα της και κάνει να σηκωθεί από τον καναπέ, να τρέξει, να σωθεί, να φύγει, να γλιτώσει, της λείπει όμως δύναμη…

«ΚΥ-ΡΙ-Α-ΝΤΙ-ΝΑ». «ΚΥ-ΡΙ-Α-ΝΤΙ-ΝΑ»… ακούει να της συλλαβίζει η άψυχη φωνή του ρομπότ. «ΚΥ-ΡΙ-Α-ΝΤΙ-ΝΑ»… ακούει ξανά και φωνάζοντας με τρόμο ξυπνάει απότομα. «Κυρία Ντίνα, σήκω να ετοιμαστείς, γιατί θα έρθει υποψήφια για συνέντευξη», της λέει η νοσηλεύτρια που είναι υπεύθυνη για το δικό της δωμάτιο.

Θα έρθει; Μακάρι. Όσα διάβασε χθες σε αυτό το ρημαδιασμένο το tablet την έκαναν να χάσει τον ύπνο της. Κοιμήθηκε βέβαια κάποια στιγμή, ταραγμένα. Θα έρθει; Και αν δεν έρθει θα ειδοποιήσει; Το φαινόμενο της μείωσης των φροντιστών μπορεί να είναι παγκόσμιο, αλλά το φαινόμενο να κλείνουν ραντεβού οι υποψήφιοι και να μην εμφανίζονται στη συνέντευξη, δίχως καν να ειδοποιήσουν, πολύ φοβάται πως ίσως και να είναι καθαρά ελληνικό. Έλλειψη προσωπικού και έλλειψη παιδείας και αυτό το συγκεκριμένο, δεν είναι ερωτηματικό να το κρεμάσει παρέα με τη ροζ πετσέτα πλάι στον καθρέφτη. Μακάρι να έρθει, τουλάχιστον αυτή, σήμερα, γιατί έφτασε τις είκοσι μία φορές που ετοιμάστηκε, είκοσι μία φορές που περίμενε, είκοσι μία φορές που επέστρεψε απογοητευμένη στο δωμάτιο με μια αίσθηση ματαίωσης να την τσουρουφλίζει για ώρες και το θυμάται καλά, από τότε που έπαιζαν με την παρέα της Black Jack και πίνανε τζιν-τόνικ πως εκεί ακριβώς, στο 21, καίγεσαι…

 

Φωτογραφία  © Κώστας Κουρμπόγλου

@