Recycling
- Δημοσιεύτηκε ΧΕΙΜΩΝΑΣ (ΒΑΡΥΣ) 2011
- ΓΛΩΣΣΙΤΣΕΣ PRESS ΤΕΥΧΟΣ 2
Ύπαρξη γιου και απουσία πατέρα. Κύκλος αίματος με διάμετρο εκείνη. Σήμερα έμαθε του μικρού να διαβάζει την ώρα. Στο παλιό ρολόι του τοίχου, που σημαίνει μελωδικά το κάθε τέταρτο. Την κάθε ώρα. Κύκλος λεπτών η ώρα, ωρών η μέρα, ημερών ο μήνας, μηνών ο χρόνος. Ο χρόνος δένεται σε κύκλο. Ο κοντόχοντρος δείχτης τον ξετυλίγει αργά. Ο ψιλόλιγνος γρήγορα. Ύπάρχουν στιγμές που πέφτει ο ένας επάνω στον άλλον. Εφάπτονται για ελάχιστο. Ας πούμε, στις 2 και 2 λεπτά. Δύο άνθρωποι που συναντήθηκαν για λίγο. Βρεθήκανε. Ας πούμε στις 12 ακριβώς. Αν ήταν βράδυ και το ρολόι ηλεκτρονικό, θα έγραφε 00:00. Ντόρτια του μηδέν σε τάβλι χειροποίητο.
Το τάβλι κύκλος κι ας έχει ξύλινες γωνίες. Τα πούλια στρογγυλά, όπως και το παιχνίδι. Αφετηρία, δρόμος, λήξη. Ανοίγεις την πόρτα. Ξεκινάς. Πόρτες. Ταξιδεύεις και καταλήγεις τελικά στην ίδια βάση, τη δική σου. Σε μία ξεφτισμένη, ψάθινη καρέκλα. Εσύ. Θα σηκωθείς κάποια στιγμή για να διαγράψεις νέο κύκλο και πάντα εκεί θα επιστρέφεις για να ξαποστάσεις, πριν το νέο γύρο.
Γνωρίστηκαν σε καφενείο. Μεσάνυχτα με πλήρες φεγγάρι. Πέρασαν μέρες για να γίνει αιχμηρό, αν και τους χάραξε από εκείνο το βράδυ. Την κέρασε ρακή και ένα βλέμμα. Κύκλος οι κόρες, το γαλάζιο και το άσπρο των ματιών. Του επέστρεψε κι αυτή ένα δικό της. Η ανάσες ρυθμικές όσο χορέψαν πεντοζάλι. Η ανάσα τους κομμένη όσο διαρκούσαν τα φιλιά. Κάναν κι οι γλώσσες κύκλους μες το στόμα. Η ανάσα της περιοδική όσο πλησίαζε ο τοκετός. Ανά δέκα λεπτά, εννιά, οχτώ. Ανά δευτερόλεπτο, ως το σημείο μηδέν. Απλό μηδέν, όχι ντόρτια. Πριν μήνες είχε απρόσμενη κι αδικαιολόγητη καθυστέρηση κύκλου. Και είχε μήνες να τον δει. Και χρόνια, πια.
Φορούν μαγιώ. Θα κάνουν μπάνιο. Μακροβούτι με μύτη κλειστή. Η πρώτη του φορά χωρίς μπρατσάκια. Μασουλάνε πεπόνι. Θα φτιάξουν πασατέμπο από κουκούτσια. Θα τα ψήσουν στον καυτό ήλιο, για μέρες. Ανακύκλωση. Κόλπο που της έμαθε εκείνος, κοιτώντας την ευθεία στα μάτια. Τότε μονάχα διέφυγαν του κύκλου. Το βλέμμα του πιτσιρικά ίδιο με του μπαμπά του. Ανακυκλώνουν τα παιδιά, στιγμές που θέλεις να ξεχάσεις. Μελτέμι δροσερό τούς σπρώχνει μες στη χνουδωτή πετσέτα. Ρίχνουνε πέτρες στο νερό. Γεννιούνται κύκλοι. Πίνουνε αναψυκτικό. Πετούν ιδέες. Γράφουνε κάτι. Το σφραγίζουν σε μπουκάλι. Σε όποια ακτή κι αν ξεβραστεί θα ανοίξει κύκλο. Σε όποια/όποιον το διαβάσει. Ανακυκλώνονται ζωές απ’ τη ζωή τους. Στη φύση ανακυκλώνονται τα πάντα. Το μήνυμα μπορεί και να το καταπιούν τα ψάρια και το μπουκάλι ίσως χτυπηθεί σε βράχο μυτερό. Θα τρίβεται για μήνες με το κύμα, θα γίνει βότσαλο, θα μπερδευτεί με άλλα. Είχανε βγάλει τα παπούτσια τους, θυμάται και βάδισαν μαζί για πάντα, που διήρκησε όμως μέχρι την αυγή. Το φως του ήλιου φώτισε την πλάνη, αλλά και πάλι, πλάνη είναι κι αυτή. Το παιδικό χαμόγελο που τώρα καμαρώνει, θα είναι η ανακύκλωση, για πάντα, μιας βραδιάς.