Γιάννης Μαργετουσάκης

Ήμουν εκεί χθες βράδυ, στο Καλλιμάρμαρο, στου Βασίλη. Μία κουκίδα στις 60.000. Αν έλειπα κανείς δεν θα το πρόσεχε, μα εσύ που με ξέρεις, πρόσεξέ με λίγο, γινόταν να λείπω; Κανείς απ’ όσους ήμασταν χθες βράδυ στου Βασίλη δε γινόταν να λείπει. Αν λείπαμε εμείς, τί θα έκανε ο Βασίλης; Ο Βασίλης δεν έλειψε ποτέ από εμάς. Ο Βασίλης γιόρταζε τα 50 του χρόνια στο ελληνικό τραγούδι κι όταν γιορτάζει ένας δικός σου άνθρωπος τον τιμάς, τον επισκέπτεσαι, είσαι εκεί.

Ήμουν εκεί. Όχι για τις θεόρατες νότες του William George Allum που είναι δύσκολο πια να πιαστούν ούτε επειδή “δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη”, γιατί θα πεθάνουμε. Γι αυτό ήμουν. Γιατί είμαστε περαστικοί κι όχι για πάντα και γιατί από το πέρασμα αυτό, τι μένει; Η συνύπαρξη, ένα δάκρυ χαράς, μια αγκαλιά, το άδειο κουτάκι μπύρας στην κερκίδα, ένα ωραίο τραγούδι. Μια συναυλία η ζωή μας. Με εντάσεις, μουσικές, άνοιγμα, κλείσιμο, υποκλίσεις και στο ενδιάμεσο κάποιο σόλο, ίσως.

Μια συναυλία η ζωή μας και ο Βασίλης ο κατ’ εξοχήν συναυλιακός τραγουδιστής. Η έννοια του τραγουδιστή συναυλίας. Που μια ζωή τραγουδούσε ακούραστα, αβάρετα, άφοβα, με συνέπεια, με όλη του την καρδιά, με όλη του τη φωνή, δίχως ποτέ να κρατήσει δυνάμεις για αργότερα, δίνοντας τα πάντα στο τώρα, ενώνοντας έτσι το πιο ανόμοιο πλήθος και τις πιο μεγάλες κλίμακες γενιών που πέρασαν ποτέ από γήπεδα. Παιδιά, μεγάλους, μεσαίους, μικρούς, μικρότερους, μεγαλύτερους, εμένα, εσένα, εμάς μαζί.

Ήμουν εκεί όχι για να τον απολαύσω. Τον έχω απολαύσει. Στα Φιλιατρά με τον θείο, στη Σφεντόνα με τον μπαμπά, ένα βράδυ στο Βράχων μόνη μου, στην Πετρούπολη με τον Γιώργο. Πάντα θα την θυμάται αυτή τη συναυλία, μου είχε πει. Την θυμάται, άραγε; Τον έχω απολαύσει στο ραδιόφωνο κουκουλωμένη με το εφηβικό μου σεντόνι, σε κάθε κοινή, σχεδόν ανώνυμη πια καλοκαιρινή συναυλία με αναμμένα αναπτηράκια, στο Ηρώδειο, σε κλειστούς χώρους, σε ανοιχτούς, στο διπλό βινύλιο με τον Νταλάρα, στην παιδική μου κόκκινη κασέτα που έγραφε “Φοβάμαι” και πάντα θα φοβάμαι να την κοιτώ, γιατί πάντα θα λειτουργεί σαν καθρέφτης. Τον έχω απολαύσει και τον απολαμβάνω, όποτε θέλω. Τώρα πια τον “χτυπάμε” στο youtube και κάθε φορά που ακούμε τη “Διαίρεση”, πολλαπλασιαζόμαστε, έτσι δεν είναι;

Γι αυτό σου λέω. Χθες βράδυ ήμουν εκεί, στο Καλλιμάρμαρο, στου Βασίλη, με τους φακούς των κινητών να έχουν σβήσει δια παντός κάθε αναπτηράκι. Κι ήμουν εκεί όχι για την απόλαυση ή για τον θαυμασμό, μα για κάτι ακόμα πιο βαθύ και πιο μεγάλο. Την αγάπη.

άρθρο της Κωνσταντίνας Τασσοπούλου για την συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο Καλλιμάρμαρο στις 14/06/2023