• ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΟΥΛΑΣ
• ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ

Οι φίλοι της τη φωνάζουν Τίνα. Πιστεύει στο χάρισμα, το οποίο όμως το δίνει ο Θεός για κάποιο λόγο. Σίγουρα πάντως όχι για να το κρατήσει κάποιος για τον εαυτό του. Σπούδασε μουσική και δημοσιογραφία. Καλλιτεχνική φύση με ιδιαιτέρες ευαισθησίες. Η πρώτη της συγγραφική προσπάθεια ήταν ένα βιβλίο για παιδιά, “Στην Αριθμούπολη”. Σε μια αρκετά περίεργη φάση της ζωής της της ήρθε η έμπνευση για τα “Κοινόχρηστα”. Μέσα σε έξι μήνες κράταγε στα χέρια της το πρώτο της μυθιστόρημα. Μοναχοπαίδι. Θυμάται τον εαυτό της να είναι από μικρή με ένα βιβλίο στο χέρι. Επικοινωνιακός άνθρωπος, που όμως απολαμβάνει τη μοναξιά. “Οταν έγραφα το βιβλίο ήταν οι πιο ευχάριστες ώρες της ημέρας”. Η Τίνα κατέθεσε κομμάτια της ψυχής της σε αυτό το βιβλίο. “Στη μητέρα μου δεν το είχα πει ότι το έγραφα”. Της το παρουσίασε όταν πια είχε εκδοθεί. “Μόλις το διάβασε μου είπε συγκινημένη πως συνεχίζει να με ανακαλύπτει ακόμα, μετά από 31 χρόνια”. Δεν φοβήθηκε μήπως οι δικοί της άνθρωποι δουν βαθύτερα στοιχεία της ψυχής της. “Ισως τελικά με αυτό το βιβλίο να θέλω κιόλας να βγουν στην επιφάνεια”. Χαίρεται όταν της λένε οι αναγνώστες ότι το μυθιστόρημά της τους προκάλεσε χαρά, λύπη, χαμόγελο, κλάμα. “Είναι όμορφο να μοιράζεσαι σκέψεις με άλλους ανθρώπους που να σου προκαλούν τα ίδια συναισθήματα”. Θεωρεί ότι πλέον μέσα από τη συγγραφή μπορεί να βρει την ισορροπία της. “Με αυτό μπορώ να ζω ολοκληρωμένα. Δεν διανοούμαι τη ζωή μου χωρίς να γράφω”. Οι άνθρωποι που ζουν σε αυτή την κόκκινη πολυκατοικία έχουν “…μυστικά και κρυμμένα πάθη. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, αυτής της άκαμπτης αυλαίας που όταν κλείνει ερμητικά δίνει το σήμα για να αρχίσει και η παράσταση”.