Με την Κωνσταντίνα δουλεύαμε στο ίδιο κτήριο για πολλά χρόνια. Δεν γνωριζόμασταν. Συναντιόμασταν όμως,  στο μοναδικό μέρος που είχε ένα τεράστιο παράθυρο. Σαν να είχαμε την ίδια ανάγκη για καθαρό φως. Ήρθε η γνωριμία, ήρθε η συνεργασία και ευτυχώς ήρθε και η φιλία. Όταν διάβασα την Τελευταία Πινιάτα γέλασα και συγκινήθηκα. Τέλειος συνδυασμός για μένα. Η πορεία μας προς την έκδοση περιπετειώδης με εμπόδια όλων των ειδών, αλλά τα ξεπεράσαμε όλα.

Όταν ξεκίνησα να δουλεύω πάνω στην εικονογράφηση του κειμένου, ένιωσα ανεπαρκής. Δεν γνώριζα και πολλά για τους Μεξικανούς και την κουλτούρα τους. Έπρεπε να ταξιδέψω εκεί με κάποιον τρόπο. Άρχισα να ψάχνω παλιές φωτογραφίες, αλλά και νέες, πώς είναι τα σπίτια τους, πώς είναι τα ρούχα τους, ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Τι είναι η πινιάτες, τι συμβολίζουν, γιατί τις σπάμε.

Γνώρισα καλλιτέχνες που δεν γνώριζα, έμαθα πολλά περισσότερα για την Φρίντα Κάλο, διάβασα για το ατύχημά της, τον σύζυγο της, το χαμένο μωρό της, αγάπησα τα μέχρι χθες ακατανόητα έργα της. Μπήκα σε μεξικανικά μουσεία, άκουσα μουσικές, πολλές μουσικές!

Με τα μάτια πάντα στραμμένα πάνω στην Πεπίτα που μεγάλωνε, προσπάθησα οι εικόνες μου, όσο εξελίσσεται η ιστορία, να αγγίζουν όλο και περισσότερο τον ενήλικο κόσμο.

Είχα την τύχη εκείνη την περίοδο που εικονογραφούσα την τελευταία πινιάτα να δουλεύω σε έναν χώρο με μια πλούσια βιβλιοθήκη από παλιά βιβλία και μικρούς ξεχασμένους θησαυρούς, σε κάθε γωνιά. Σκανάρισα υφές από παλιά εξώφυλλα, λέξεις, χαρτιά με χειρόγραφες σημειώσεις ανθρώπων που δεν είναι πια εδώ, παιδιών που έχουν πια μεγαλώσει, παλιές carte postale. Διάβασα ευχές και μηνύματα αγάπης αληθινών ανθρώπων που πέρασαν και χάθηκαν στον χρόνο. Συνδέθηκα μαζί τους μέσα από τον γραφικό τους χαρακτήρα. Ένιωσα πως το χθες το έφερνα μαζί μου στο τώρα και αυτό ξαναζούσε. Ένιωσα σαν την Πεπίτα και το γράμμα του Δον Φουλχένσιο που της άφησε για κληρονομιά και όλο αυτό με συγκινούσε και με πήγαινε πιο πέρα, πιο μακριά, στο προσωπικό μου ταξίδι προς τη δική μου ενηλικίωση ως εικονογράφος.

Έκοψα χαρτάκια, πολλά χαρτάκια, κόλλησα, συνέθεσα.

Υπάρχουν λεπτομέρειες στις πινιάτες, αλλά και σε άλλα στοιχεία, που είναι από φωτογραφίες μεξικανών καλλιτεχνών, από χάρτες της Πόλης του Μεξικού, από ποιήματα, από παλιές διαφημίσεις προϊόντων. Δεν το έκανα για να φανεί αλλά για να έχει η εικόνα μου με κάποιο τρόπο, ένα δομικό υλικό από εκείνον τον τόπο.

Πόση χαρά είναι το ταξίδι!

Εύχομαι να αγαπηθεί αυτό το βιβλίο από μικρούς και μεγάλους ταξιδευτές.

Χρύσα Σπυρίδωνος