ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
- ΞΕΝΟΦΩΝΤΑΣ ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ
- ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Αντικρίζοντας τον τίτλο και το εξώφυλλο, πριν ακόμα αρχίσω να διαβάζω το βιβλίο της Τασσοπούλου, συνειρμικά μου ήρθε στο νου το “10” του Καραγάτση, που και αυτό καταπιανόταν με τις ζωές των ενοίκων μια πολυκατοικίας.
Τα γνωστά και μάλλον επιβαρυντικά στα μηνιαία μας έξοδα κοινόχρηστα ασκούν μια κρυφή γοητεία, ίσως γιατί μέσα στον αποξενωτικό όσο και οικείο χώρο της πολυκατοικίας αποτελούν αφορμή να εκδηλώσουμε “εν περιλήψει” την κοινωνικότητα μας, την ανάγκη μας για επαφή, αλλά και να επιβεβαιώσουμε τις συμπάθειες και αντιπάθειες μας, να προβούμε στις αποτιμήσεις μας, να συγκριθούμε, με δυο λόγια νιώσουμε ζωντανοί πίσω από τις εεμητικά, κλειστές πόρτες των διαμερισμάτων (και των ζωών μας;).
Πάντα με γοήτευε η ιδέα της προσέγγισης των κλεισμένων στα σπίτια τους ανθρώπων, καθώς πίστευα και πιστεύω ότι αποτελεί άξιο αντικείμενο λογοτεχνικής παρατήρησης.
Στο πρώτο της βιβλίο η Τασσοπούλου δεν φαίνεται να χάνει το βηματισμό της ούτε την ισορροπία της, παρά το γεγονός ότι οι ιστορίες που άνοιξε πίσω από τις κλειστές πόρτες των διαμερισμάτων ενέχουν κινδύνους ολισθήματος σε αντιαισθητικές διαπραγματεύσεις με το μελό της μοναξιάς, της αποξένωσης και γενικότερα της ψεύτρας ζωής.
Ξεπέρασε δυσκολίες που απαιτούν μαεστρία στο χειρισμό και στη διαπραγμάτευση, αντιμετωπίζοντας το θέμα της με ευρηματική χαλαρότητα, δηλαδή χωρίς να επιχειρίσει το μακροβούτι στα βάθη μιας μεγάλης ιδέας, με σοβαρό κίνδυνο να “μείνει” από αναπνοή.