• 21 Μαρτίου, είναι ισημερία
• 21 Σεπτεμβρίου, είναι ισημερία
• 21 Δεκεμβρίου, είναι η μικρότερη μέρα του χρόνου
• 21 Ιουνίου, είναι η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου
• 21 Οκτωβρίου, είναι μια ιδιαίτερη μέρα του χρόνου

Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο ακριβώς, αυτοκτόνησε ο Δρ. Δημήτρης Καμπανάρος, ο άνθρωπος με τον οποίο συνεργαζόμουν στενά για 3 ολόκληρα χρόνια που είχαν διάρκεια πολύ μεγαλύτερη. Ο άνθρωπος που όταν του ζήτησα δουλειά μου βρήκε και φρόντισε να μου την έχει κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου. Με κάλεσε στο Γηροκομείο του, στο παιδί του, ως υπεύθυνη επικοινωνίας, για να μιλώ με πελάτες, για να επικοινωνώ με συγγενείς, για να γράφω, να καταγράφω, να εμπλουτίζω την ιστοσελίδα της Μονάδας με ιστορίες, να βιώνω ιστορίες, να ζω την καθημερινότητα των ηλικιωμένων, να δραστηριοποιούμαι κοντά τους, να τους κάνω χορωδία, να τους παίζω πιάνο, να τους ζωγραφίζω, να τους βάζω να ζωγραφίζουν, να τους οργανώνω χειροτεχνίες, να τους κάνω παιχνίδια, να τους κάνω νοητική ενδυνάμωση, να αφήνω αυτό που είμαι να δεθεί μαζί τους και να γεννήσει κάτι μοναδικό, κάτι άλλο. Ένα ταξίδι, παρέα με έναν άλλον άνθρωπο. Αυτόν που είμαι τώρα…
Ο Δημήτρης δεν ήταν φίλος μου, παρόλο που πολλές φορές έλεγε πως είμαστε φίλοι από το σχολείο κι εγώ του φώναζα να μη λέει ανακρίβειες. Άσε με να το πιστεύω για λίγο, μου έλεγε, και τι πειράζει…;
Η αλήθεια είναι πως πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, όμως γνωριστήκαμε αφότου το τελειώσαμε. Εκείνος με κάλεσε στο τηλέφωνο και με προσκάλεσε στο χώρο του, για να διαβάσω παραμύθια στα «παιδιά του», στα παππούδια του που με περίμεναν στο σαλόνι με χαμόγελα γεμάτα ρυτίδες. Είχε τότε έναν απίστευτο ενθουσιασμό, τέτοιον που θα μπορούσε να σε πάρει από το χέρι και να σε στροβιλίσει. Μια εσωτερική δική μου δύναμη, με κράτησε για να μην με πάρει ο αέρας και γκρεμοτσακιστώ. Όταν αργότερα, εκείνος Διευθυντής κι εγώ Υπάλληλος συμπορευτήκαμε, η ίδια δύναμη με κράτησε σε απόσταση αρκετή για να προφυλαχτώ, μα όχι αρκετή για να σταθώ πραγματικά μακριά του. Τον έζησα, τον γνώρισα, τον συνεργάστηκα, τον παρατήρησα, όμως τίποτα δεν ήταν τόσο καθοριστικό στο να τον καταλάβω, όσο η τελευταία του πράξη. Το τέλος της ζωής του με μια καραμπίνα. Από εκείνη την ημέρα, ώρα την ώρα, βδομάδα τη βδομάδα, σκέψη τη σκέψη, κουβέντα την κουβέντα, έφτασα να τον αγαπήσω…
Είναι δική μου ιδιαιτερότητα να αργώ χαρακτηριστικά στις πολύ μεγάλες και ουσιαστικές μου αποφάσεις. Πέρυσι τέτοιον καιρό, όλοι έγραφαν στους τοίχους για το χαμό του, μα εμένα δε μου βγήκε λέξη. Μου βγήκε ένα χρόνο μετά. Σήμερα, στο ετήσιο του Μνημόσυνο, εύχομαι να αναπαύεται πραγματικά και ο σπλαχνικός Θεός να του μετρά ένα σωρό καλοσύνες που έκανε, ανάμεσά τους και το άνοιγμα ενός πολύτιμου δρόμου στη ζωή μου…
Το πρώτο άρθρο που μου ζήτησε ο Δημήτρης να του γράψω, είχε τίτλο «στο 21 καίγεσαι…»