Τ’ απομεσήμερα και τ’ απογεύματα απλώνουμε επί του τραπεζιού μας επιτραπέζια πολλά. Το ντόμινο, το σκάκι, το τάβλι, τα χαρτιά. Ένα Jenga κάποιες μέρες, ένα Scrabble κάποιες άλλες. Ένα Mikado αραιά και που. Οι χυμοί πάνε κι έρχονται εκείνη την ώρα. Πορτοκαλάδες δυναμωτικές. Ανάμεσά τους κάποιοι καφέδες ελληνικοί, με μεγάλες φουσκάλες μικρών φλιτζανιών. Ανάμεσα τους κάποια παιδιά, μεγάλα πια, γονιών που μίκρυναν. Με το που φεύγουν από τις δουλειές τους, έρχονται επίσκεψη στο γονιό, μ’ ένα πακέτο μπισκότα στο χέρι. Μ’ ένα κουτί τυροπιτάκια ή μια σακούλα καφετιά, γεμάτη mini κρουασάν ή βουτήματα.

Μπορεί εκείνη τη στιγμή ο γονιός να φτιάχνει παζλ, με λιγότερο από σαράντα κομμάτια και προσδοκίες δίχως αριθμό.

Μπορεί εκείνη τη στιγμή ο γονιός να παίζει με τους φίλους του Γκρινιάρη και να γκρινιάζει, γιατί ναι, δε θέλει να διακόψει.

Μπορεί εκείνη τη στιγμή ο γονιός να παίζει το παιχνίδι μνήμης με τις κάρτες, προσπαθώντας να συνταιριάξει τις όμοιες εικόνες, όμως το παιχνίδι που στ’ αλήθεια παίζεται εκείνη τη στιγμή είναι το Reversi. Ο Οθέλος. Το ξέρεις;

Ένα τετράγωνο ταμπλό και πάνω του πούλια δίγνωμα, που από τη μια τους όψη είναι λευκά κι από την άλλη μαύρα και ενώ αρχίζουν την παρτίδα μ’ ένα χρώμα, αρκεί μια κίνηση απλή για να αναποδογυρίσουν. Αρκεί μια αντιστροφή, ένα Reverse για να παιχτεί πραγματικά το Reversi. Κι από εκεί που πήγαινε ο γονιός στο δάσκαλο για να μάθει την πορεία του παιδιού, να έρχεται το παιδί στο φροντιστή, για να μάθει την πορεία του γονιού του. Αρκεί η ζωή απλώς να εξελίξει το παιχνίδι της, κι από εκεί που ο γονιός έτρεχε στο σχόλασμα να παραλάβει το παιδί απ’ το σχολείο, να τρέχει το παιδί στο σχόλασμα να παραλάβει το γονιό. Να τον πάει βόλτα, να του αγοράσει σουβλάκι ή παγωτό, να τα πούνε λίγο, να περάσει η ώρα και αργότερα, όχι πολύ αργά, να τον επιστρέψει στη Μονάδα. Στους φίλους με τους οποίους έχει συνηθίσει πια να παίζει…

Φωτογραφία: © Κώστας Κουρμπόγλου