• ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ
• www.athinorama.gr

Το πρώτο βιβλίο, όσο «πρώτο» κι αν φαίνεται, δείχνει αυτοτελώς τον άνθρωπο που το έκανε. Ο Ευκλείδης είναι γιος μαθηματικού, ζει μέσα σε ευθείες, γωνίες και αξιώματα, αλλά κυρίως ζει σε μια οικογένεια στην οποία μικροί και μεγάλοι συνεννοούνται ή παρεξηγούνται με δημιουργικό τρόπο. Στην ατμόσφαιρα κυριαρχεί κάποια αδιόρατη σαγήνη, ο πατέρας είναι γοητευτικός όσο και η γιαγιά με τις παραξενιές της ή ο σκύλος με τα σούρτα φέρτα του εντός κι εκτός οικίας. Η ματιά είναι ξουράφι. Διόλου περίεργο άλλωστε ότι ανήκει σε γυναίκα. «Την παρακολουθώ τη γιαγιά που τρυπώνει. Προς το νεροχύτη κατευθύνεται. Στην πράσινη λεκάνη, που ξεχειλίζει νερό και φέτες μπακαλιάρο. Αυτός ο μπακαλιάρος, αν είχε φωνή να μιλήσει, τι θα πρωτόλεγε! Τον είχαν σε τσουβάλι στο μπακάλικο, κι όποτε θυμόντουσαν, του ρίχνανε αλάτι με τις χούφτες. Τώρα, που βρήκε σπίτι να βολευτεί, τον πλημμυρίζουν κάθε τόσο νερό με τις χούφτες, να του φύγει το αλάτι που οι άλλες χούφτες τον αλάτιζαν». Η Τασσοπούλου κατέχει κιόλας τη συγγραφική τεχνική που υπαγορεύει να βρίσκεται ο γραφιάς πολύ κοντά και συνάμα πολύ μακριά από εκείνο το οποίο περιγράφει. Πόσο επιτυχής είναι αυτή η φράση: «Γέρικα τακουνίσματα κυνηγιούνται ως την κουζίνα». Το ίδιο και αυτή: «Περίσσευμα αδερφών στα σόγια. Πεθαμένοι, ζωντανοί, υπάρχουν μπόλικοι. Δε σταματάς να μετράς».