ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΕΣ και μία ακόμα, από τη συγγραφέα Κωνσταντίνα Τασσοπούλου που πήγε και είδε την παράσταση.

Λέει μια φράση παλιά πως «οι άνθρωποι σε καλησπερίζουν απ’ αυτά που φοράς…», γι’ αυτό και ξεκινώ τα της παράστασης σχολιάζοντας την ομορφιά αυτών που φορούσε. Ένα πανέμορφο σκηνικό γεμάτο χρώμα που όμως δεν σου πόναγε τα μάτια, ραντισμένο με άρωμα Ανατολής και παρ’ όλα αυτά, στημένο με λιτότητα. Εκεί, με χιούμορ αδιόρατο που ίσως κάποιοι δεν έπιασαν, έπιασαν τις θέσεις τους οι μουσικοί. Κι έπειτα ο θίασος. Με ρούχα υπέροχα που δεν χόρταινες να κοιτάς, με υφασμάτινες κινήσεις του σήμερα που σε ταξίδευαν αστραπιαία στο χθες, με εξυπνάδα, ομορφιά και ισορροπία. Έτσι κάπως, ένιωθες ήδη γεμάτος, ήδη έτοιμος για να ξεκινήσεις το αραβικό σου ταξίδι στις «χίλιες και μία νύχτες» ή αλλιώς «στης Χαλιμάς τα παραμύθια». Σε αυτό το πλούσιο σύνολο ιστοριών από τη Μέση Ανατολή που συγκεντρώθηκε κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων, έχοντας τις ρίζες του στην αρχαία παράδοση και λογοτεχνία των περιοχών αυτών.

Πολυσύνθετη παράσταση και στο να στηθεί και στο να αφομοιωθεί. Προς στιγμήν αναρωτήθηκα, πως άραγε μπορούν μικρά παιδιά, διαφόρων ηλικιών, να παρακολουθούν αλλεπάλληλες ιστορίες, τη μια πάνω στην άλλη, τη μια μέσα στην άλλη, τη μια μετά την άλλη, μία για κάθε βράδυ του σουλτάνου, δίχως να μπερδεύονται. Γίνεται, όμως. Έγινε.

Τα παιδιά έδειχναν, όχι μόνον να μην μπερδεύονται, αλλά και να γοητεύονται ιδιαίτερα, παρακολουθώντας με μάτια ορθάνοιχτα και στόματα κλειστά. Όχι ανεξήγητα…

Μουσική εμπνευσμένη και πρωτότυπη. Κάτι από τζαζ, κάτι από Πολυνησία, κάτι από αραβικές μελωδίες. Μουσική ζωντανή επί σκηνής, να ζωντανεύει το κοινό, αφού όσο να πεις, αλλιώτικο το cd, αλλιώτικο το live. Ισχύει στα μπαρ, γιατί να μην ισχύει στο θέατρο;

Τραγούδια όμορφα και όμορφα ερμηνευμένα. Τριφωνίες και τετραφωνίες που σε έκαναν να αναρωτιέσαι, αν αυτά τα παιδιά είναι τραγουδιστές που τους έμαθαν να παίζουν ή ηθοποιοί που τραγουδούν.

Χορογραφίες να σε φτάνουν ως την Ανατολή, χωρίς να γίνονται παρωδία, αλλά με χιούμορ.

Χιούμορ, κατά κύριο λόγο, σε όλη την παράσταση. Χιούμορ να εξοβελίζει ακόμα και την αντικειμενική σκληράδα που ξημέρωνε στο τέλος κάθε βραδιάς, όταν ο δήμιος ετοιμαζόταν να κόψει το λαιμό της Σεχραζάτ!

Παράσταση για όλους, ιδιαίτερα για μεγάλους, ακόμα και δίχως συνοδεία παιδιών. Εξάλλου, ο σουλτάνος που κάθε νύχτα απολάμβανε τις ιστορίες, δεν ήτανε παιδί.

Παράσταση για όλους. Άλλος το Σεβάχ, άλλος το τζίνι, άλλος το πουλί – θα βρει ο καθένας το παραμύθι της ζωής του.

Ξεχωριστή μέσα στο σύνολο η χελώνα που δίνει το βαθύτερο νόημα του έργου, τη μεταμόρφωση. Τη μεταμόρφωση που θα κάνουμε ή που οφείλουμε να κάνουμε στη δική μας ιστορία, τη μεταμόρφωση που έκανε η ίδια η χελώνα σε πανέμορφη κοπέλα, τη μεταμόρφωση που έκανε η ηθοποιός, από την ασχήμια του σκυφτού ζώου, στη στητή φιγούρα της ωραίας πριγκίπισσας που θα φωνάξει σε όλους την αλήθεια.

Παράσταση προσεγμένη σε κάθε λεπτομέρεια, ακόμα και στο σημείο του διαλείμματος, όπου μουσική και χιούμορ επιστρατεύτηκαν για να μας σύρουν προς το φουαγιέ.

Παράσταση που λέει πολλά και σε πολλά επίπεδα, κάνοντάς με να θυμηθώ και τη συνέχεια της παλιάς εκείνης φράσης: «… όμως, σε καληνυχτίζουν απ’ αυτά που είπες».

*Εντοπίστε τις γκριμάτσες της παλατιανής που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τη βεντάλια της, ώστε να αποφύγει το βλέμμα του σουλτάνου. Άλλη μία ιστορία που προστίθεται στις χίλιες και μία.

Δημοσιεύθηκε εδώ.