Στο Μετς, ένα μικρό χωριό φυτεμένο στην καρδιά της πρωτεύουσας, είναι χρόνια χτισμένη η «Παραμυθοχώρα», χώρα που το ίδιο της το όνομα δηλώνει και τις μαγικές της ιδιότητες και που φέτος αποφάσισε να συμπεριλάβει στις εκτάσεις της την «πόλη που έδιωξε τον πόλεμο», πόλη που από τις πρώτες κιόλας συστάσεις, δηλώνει αυτό το τόσο σπουδαίο που κατάφερε. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως ενώ η κακομοίρα η πόλη το δηλώνει, άκουσα με τα ίδια μου τ’ αυτιά μαμάδες, ίσως και θείες, να διστάζουν να πάνε τα παιδιά τους εκεί εξαιτίας του πολέμου, παρόλο που τα παιδιά τους τον κρατούσαν ήδη στα χέρια τους, σε μια υπερσύγχρονη συσκευή που ονομάζεται «παιχνίδι». Περίεργα πράγματα. Παράλογα. Συμβαίνουν όμως…

Στρογγυλοκάθισα στις πίσω θέσεις με τον παράνομο καφέ μου ανα χείρας. Όταν άκουσα την παράκληση να μην καταναλώσουμε ούτε υγρά εντός της αίθουσας ήταν αργά. Ήταν σκοτάδι. Τον ακούμπησα αθόρυβα στο πάτωμα κι άρχισα σιγά-σιγά να ανυψώνομαι ως και τον ουρανό.

Το έργο ξεκινάει με παράσιτα. Παράσιτο δεν είναι κι ο πόλεμος; Ένα ραδιοφωνάκι μικρό που προσπαθεί να πιάσει συχνότητα. Κι ύστερα η γνώριμη, ζεστή φωνή του Φοίβου Δεληβοριά, εκείνου που έστρωσε τη μουσική του για να ακουμπήσει γερά επάνω της το έργο. Μουσική υπέροχη. Μελαγχολική. Τρυφερή. Με παιδικότητα που σε ενηλικιώνει αυτομάτως.

Κι ύστερα γέμισε ο χώρος χρώμα. Κίνηση. Φωνές γλυκές. Χιούμορ. Ήρθαν και παιδιά. Ήρθε και μια γάτα, για να ψάξει στα σκουπίδια. Ήρθε και μια λεωφόρος που πάνω της τα αυτοκίνητα στροβιλίζονται χορευτικά. Ήρθε κι ένα μουσείο που οι πίνακές του αλλάζουν, αναλόγως της διαθέσεώς σου. Ήρθε κι ένα άγαλμα που δεν στέκει αγέλαστο. Ήρθε κι ένα ταχυδρομείο με χαρακτήρα ισχυρό. Που παίρνει αποφάσεις. Ήρθαν όλα αυτά γεμάτα ομορφιά. Ήρθε κι ο πόλεμος.

Τι ωραίο έργο! Τι γλυκό, τι αληθινό, τι παραμυθένιο! Να πάτε. Έχετε δεν έχετε παιδί στην παρέα. Να πάτε. Επιτέλους, μη φοβάστε να βλέπετε κάτι που όταν φτιάχτηκε δεν είχε ακριβώς εσάς στο νου του…

Όταν φτιάχτηκε, ε; Το έργο, πραγματικά, ουσιαστικά, δεν φτιάχτηκε τώρα, αλλά χρόνια πριν, από τον συγγραφέα του Αντώνη Παπαθεοδούλου. Εκείνος ονειρεύτηκε πρώτος την πόλη. Έτσι όπως την ονειρεύτηκε. Εκείνος την έχτισε, με λέξεις. Εκείνου το βιβλίο ήταν το βασικό της θεμέλιο. Γι αυτό τον άφησα τελευταίο. Επειδή ήταν ο πρώτος.

Δημοσιεύθηκε εδώ.