Έσκυψα στην πόρτα και τον είδα. Κοιταχτήκαμε.
-Ήρθα να σας πω μια καλημέρα, του είπα.
-Κοριτσάκι μου, μου είπε.
‘Επειτα αγκαλιαστήκαμε κι ήρθαν όλα τούμπα. Οι λέξεις, οι νότες, η επιφάνεια, ο βυθός, το τότε, το τώρα.

Εκείνος μίκρηνε και ήρθε στα μέτρα μου, εγώ μεγάλωσα και ήρθα στα δικά του. Ο πληθυντικός που του μιλούσα έγινε ενικός, μα όλα τα άλλα πολλαπλασιάστηκαν. Όλα, εκτός από τη διαφορά των ετών που ξαφνικά, σαν να φάνηκε μικρότερη.
-Μα, καλά, τόσο μικρή διαφορά είχαμε; αναρωτήθηκε.
Τί να του απαντούσα; Αν μας κοιτούσες σήμερα, θα μπορούσαμε να είμαστε φίλοι σε καφέ που τα λένε, τότε όμως, μετρούσαν αλλιώς τα μεγέθη.

Εγώ μαθήτρια, εκείνος δάσκαλος. Εγώ μικρή, εκείνος μεγάλος. Τεράστιος. Ήταν και το μπεζ σακάκι που η μόδα τότε το ήθελε φαρδύ, ήταν και οι υπερεκτάσεις στα χέρια του όταν διηύθυνε την χορωδία, ήταν και ο δρόμος που μου άνοιγε με μία κίνηση, με ένα τίναγμα του κεφαλιού, με μια απόφαση: να με έχει σταθερά δεξί του χέρι στο πιάνο για έξι χρόνια συναπτά, για να παίζω βέβαια και με τα δύο χέρια…

Γιορτές Πολυτεχνείου με μουσικές του Λοΐζου, θεατρικά με τον Λεοντή παρόντα, Σαββόπουλοι και Beatles για την πλάκα μας, με όλα τους τα δύσκολα, τις εισαγωγές, τα κλεισίματα, όπως πρέπει, δίχως εκπτώσεις, με βραβεύσεις, με χειροκροτήματα, με πρόβες. Ευτυχώς πολλές, γιατί γλίτωνα Φυσικές και Χημείες με τις οποίες είχα εξ αρχής χαμένο το στοίχημα.
Ευτυχώς πολλές, γιατί αυτό με έκανε, δίχως να το καταλάβω, σοβαρή πιανίστρια με σοβαρή προϋπηρεσία, τέτοια, που αργότερα να μπορώ να συνοδεύω κανονικές θεατρικές παραστάσεις, κανονικές παραστάσεις χορού, κανονικές χορωδίες. Εκείνος είχε διαβλέψει πως μπορώ να το κάνω, όταν εγώ δεν είχα καν την ικανότητα να βλέπω τι μου γίνεται.

-Μα, καλά τόσο μικρή διαφορά είχαμε; αναρωτιόταν τώρα και δεν μπορούσα να του απαντήσω υπολογίζοντας χρονολογίες ή νούμερα. Είχαμε διαφορά και μάλιστα μεγάλη. Την διαφορά του χρέους.
Εκείνος ως δάσκαλος, είχε από χρόνια εκπληρώσει το χρέος του απέναντι στον μαθητή, δείχνοντάς του τον δρόμο που μπορεί να βαδίσει, ενώ εγώ, η μαθήτρια, δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να του ξεπληρώσω το χρέος που πάντα θα του έχω, για τον ίδιο ακριβώς λόγο.