• ΜΑΡΙΑ ΧΡΥΣΑΦΗ
• ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, ΕΠΙΛΟΓΕΣ

Κυριότερο από όλα, σε αυτό το βιβλίο, ήταν η συγγραφέας. Είναι ιδιαίτερα αναζωογονητικό και ελπιδοφόρο να πιάνει κανείς στα χέρια του ένα βιβλίο, μιας σχετικά νεαρής συγγραφέως, νέας στο χώρο, και να το κλείνει, μετά από δύο μέρες ανάγνωσης, απόλυτα ικανοποιημένος. Έχοντας “πάρει” κάποια πράγματα, έχοντας κάνει δύο σκέψεις παραπάνω, έχοντας περάσει κάποιες ώρες με τρόπο δημιουργικά. Και μάλιστα, όταν αυτή η συγγραφέας είναι Ελληνίδα. Εκεί είναι που σκέφτεται κανείς, πως δεν έχουν τελειώσει όλα σε αυτή τη χώρα “υπάρχει τελικά ζωή στον Άρη!”.

Η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου έγραψε το δεύτερο βιβλίο της (το πρώτο απευθυνόταν στο παιδικό κοινό) με τίτλο “Κοινόχρηστα”. Στις σελίδες του περιγράφει τις ζωές των ενοίκων μιας πολυκατοικίας, όπως ακριβώς ζούμε όλοι τις ζωές μας, πίσω από κλειστές πόρτες. Ποιος ξέρει τι δράμα, ευτύχια, έρωτα, μυστικά κρύβει ο γείτονας του, όταν κλείνει πίσω του η εξώπορτα του; Στο κάθε διάμερισμα μια ξεχωριστή ιστορία, και στο τέλος κάθε ιστορίας μια σχέση που δεν είναι σχέση, αλλά μάλλον θα ήθελε πολύ να είναι, για να μας δίνει με τις τελευταίες της λέξεις τις πρώτες λέξεις της επόμενης ζωής. Η πλατωνική σχέση του διαχειριστή της πολυκιατοικίας με μια συνεργάτη, μια σχέση που κρατιέται πλατωνική… με νύχια και με δόντια και από τις δύο πλευρές. Κι έτσι, οι λέξεις μπλέκονται μεταξύ τους για να προκύψει η μία από την άλλη, με τρόπο που δεν θα μπλέξουν ποτέ οι ζωές των ενοίκων μιας πολυκατοικίας.

Απόσπασμα από το βιβλίο

“Είναι που τρέμει το χέρι της μάνας του και της χύθηκε από το ποτήρι την ώρα που τρώγανε. Είναι που δεν μπορεί να σκύβει πια, γέρασε, βάρυνε. Πρέπει ο ίδιος να πλένει τα πιάτα, να μαζεύει το τραπέζι, να τινάζει τα σουσάμια έξω απ’ το μπαλκόνι, να μην έρχονται πουλιά, να βάζει πλυντήριο, στους εξήντα βαθμούς με πρόπλυση κι έξτρα ενισχυτικό πλύσης, γιατί ο λεκές από κόκκινο κρασί δεν θα φύγει αλλιώς. Ίδιος και απαράλλαχτος με το λεκέ στο πρόσωπο, ίδιο χρώμα, ίδιο σχήμα, ίδια έκταση. Τους δυο λεκέδες η μάνα τους έχυσε. Τα δυο σημάδια η μανα του τα γέννησε. Το ένα σε δύο ώρες και δέκα οχτώ λεπτά, με μια δόση μαλακτικό και δύο σκόνη πλυντηρίου, θα σβήσει. Το άλλο φτάσανε πλέον τέσσερις δεκαετίες και κάτι, και δεν σβήνει¨.