Εκείνο το Πάσχα
Εκείνο το Πάσχα το χωριό θα γέμιζε σταδιακά με τον κόσμο του, όπως σταδιακά θα γέμιζε κι η εκκλησιά του. Η Μεγάλη Τετάρτη θα είχε περισσότερο κόσμο από την Μεγάλη Τρίτη, ενώ η Μεγάλη Πέμπτη θα είχε σαφώς λιγότερο από την Μεγάλη Παρασκευή που θα μας έβρισκε όλους να βαδίζουμε αργά, ξωπίσω από τον Επιτάφιο. Με κάτι από κατάνυξη και κάτι από χαρά. Μαζί.
– Εσείς πότε ήρθατε;
– Σήμερα. Εσείς;
– Θα καθίσουτε πολύ;
– Ούλοι ήρθατε;
– Πότε φεύγετε;
– Πού είσαι ρε Γιώργη;
– Σου μοιάζει η κόρη, ε;
Εκείνο το Πάσχα ζούσε η γιαγιά, ζούσε ο παππούς, ζούσε ο θείος, ζούσαμε όλοι, αλλιώς. Μονάχα το κατσίκι ήταν νεκρό για να μπορούμε να γιορτάσουμε Ανάσταση. Κρεμόταν ανάποδα, πλάι στην πόρτα. Περνούσα δίπλα του με προσοχή, πριν βγω στην αυλή, μην τύχει και αγγιχτούμε. Μπορεί να το έτρωγα με όρεξη την Κυριακή, μα μέρες πριν, φοβόμουν και να το κοιτάξω. Σιχαινόμουν. Το προσπέρναγα με σκυμμένο κεφάλι.
Εκείνο το Πάσχα είχε συκωταριές τηγανιτές για εμάς τα παιδιά και κρασιά από βαρέλι για τους γονείς και τους θείους μας. Είχε αγκαλιές, φωνές, βόλτες, τσουγκρίσματα, προετοιμασίες. Άντερα που πλένονται με βεργούλα λεπτή. Σούπα που αυγοκόβεται και ραντίζεται με μάραθο. Κουλούρια που μοσχομυρίζουν φρέσκα υλικά και περιμένουν. Κάτι έρχεται απ’ την αυλή. Ένα φύσημα. Μια αίσθηση. Μια μαχαιριά. Μια δεύτερη. Μια τρίτη. Κρίνοι που κόβονται από το χέρι της γιαγιάς και δίνονται μαζί με μια ορμήνια.
– Να, πάρε και τούτα εδώ να τα πας, να τα στολίσουν. Άιντε μου. Και του χρόνου…
Φωνή τραχιά, χέρια τραχιά, ψυχή τραχιά κι ένα μπουκέτο που δεν έπαψε ποτέ να ευωδιάζει και ν’ ανθίζει. Εκείνο το Πάσχα δεν εντοπίζεται ακριβώς. Πόσο ήμουν; Πότε ήταν; Χάθηκε η ηλικία του, μπερδεύτηκε ο χρονισμός του, μα υπάρχει. Μόνον αυτό υπάρχει όταν έρχεται το Πάσχα, κάθε Πάσχα.
Το κάθε Πάσχα εκείνο είναι. Μόνον εκείνο. Και εκείνη. Κι ο πηγαιμός μου προς την εκκλησιά με κρίνα στο χέρι, δίχως άλλη παρέα, με ήλιο θολό απ’ το συννεφόκαμα που απλώθηκε επίτηδες για να πενθήσει Εκείνον μα, θαρρείς και για να τραβήξει η μνήμη μου μία μοναδική, μία ανεξίτηλη φωτογραφία.