Τον Νίκο Αϊβαλή δεν τον ήξερα. Μέχρι που μια μέρα, χρόνια πριν, έτυχε να βρεθεί στο ίδιο λεωφορείο με τη μαμά μου. Διακριτικοί κι δύο, μιλήσανε ο ένας στον άλλον ευγενικά και συμπορεύτηκαν, ώσπου κατέβηκαν, ο καθένας στη στάση του. Μια διακριτική σχέση είχε μόλις γεννηθεί. Η μάνα είχε προλάβει να μιλήσει για την κόρη. Η αρχή είχε γίνει.
Και τώρα το τέλος.

Ο Νίκος άνοιξε το παράθυρο της εδώ ζωής και έφυγε. Τόσο διακριτικά.
Του είμαι απείρως ευγνώμων για κάθε λέξη μου που διάβασε στις εκπομπές του, για κάθε εκπομπή του στην οποία μου έδωσε βήμα, για κάθε φορά που βρισκόμασταν ο ένας στα έργα του άλλου, για κάθε μήνυμα που ανταλλάξαμε στο Messenger και τώρα θα αποτελεί πολύτιμη κληρονομιά, για κάθε γλυκό λόγο που έτυχε να ξεστομίσουμε τυχαία εδώ στη γειτονιά, για κάθε εξαιρετικά διακριτική εκπομπή που δημιούργησε, για τα αυτιά ενός κόσμου που στερείται διακριτικότητας, ποιότητας και ευγένειας – στοιχεία που εκείνος διέθετε όσο κανείς…

Καλό του ταξίδι.

*Φωτογραφία από την Θεατρική Παράσταση “Ο Σκοινοβάτης”, Θέατρο Φούρνος, 2019-2020